ความรุนแรงต่อผู้พิการ : สถานะความรู้และข้อเสนอโครงการวิจัย

Abstract

ความรุนแรงเกิดได้กับคนทั่วไปทุกเพศ ทุกวัย ทุกกลุ่ม หากแต่ว่าด้วยโครงสร้างทางสังคมวัฒนธรรมทำให้คนกลุ่มหนึ่งมีแนวโน้มที่ตกเป็นเหยื่อของความรุนแรงมากกว่าคนอีกกลุ่มหนึ่ง บทความชิ้นนี้มุ่งทบทวนแนวคิด และสถานะองค์ความรู้ที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงต่อผู้พิการ โดยชี้ให้เห็นว่าสังคมอธิบายและให้ความหมายความพิการผ่านตัวแบบทางการแพทย์เป็นสำคัญ โดยการสร้างภาพให้คนพิการเป็นคนที่ไม่สมบูรณ์ผิดปกติหรือด้อยกว่าคนปกติ เช่น เหมือนเด็กมีตำหนิ ผิดธรรมชาติ ไม่เป็นที่สนใจ พึ่งพิง ต้องการการปกป้อง เป็นบุคคลน่าสงสาร ทำงานให้ผลิตไม่ได้ ภาพร่างทางสังคมของคนพิการเช่นนี้ ตีตรา (label) สร้างภาพให้คนพิการมีลักษณะที่สูญเสียความสามารถ ลดคุณค่า ตลอดจนสร้างความชอบธรรมให้ต่อต้านเกลียวกลัว กระทำกำหนดและควบคุม รวมทั้งสร้างกฎระเบียบที่จะทำให้คนพิการตกอยู่ในภาวะพึ่งพิง ถูกแบ่งแยก หรือถูกเอารัดเอาเปรียบ นอกจากนั้น ยังพบอีกว่า ผู้หญิงพิการมีแนวโน้มการถูกกระทำความรุนแรงมากกว่าคนพิการทั่วไป เพราะความเป็นผู้หญิงและเพราะข้อจำกัดด้านความพิการที่อยู่ในภาวะพึ่งพิง การถูกแยกตัวให้อยู่ลำพัง และความสามารถในการแสวงหาความช่วยเหลือ ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นปัจจัยของการเกิดความรุนแรงในคนพิการ และแนวโน้มของการเป็นผู้ถูกกระทำซ้ำ การศึกษาวิจัยเกี่ยวกับความรุนแรงต่อคนพิการในประเทศไทยยังไม่ปรากฎ และมีความจำเป็นต้องเร่งสร้างองค์ความรู้อย่างเป็นระบบเพื่อหาแนวทางป้องกันและช่วยเหลือในอนาคต