การศึกษาระบาดวิทยาและพฤติกรรมการป้องกันรักษาไข้มาลาเรียของแรงงานต่างชาติในพื่นที่มีความเสี่ยงสูงของจังหวัดระนอง

Abstract

การศึกษาระบาดวิทยาและพฤติกรรมการป้องกันรักษาไข้มาลาเรียของแรงงานต่างชาติ การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอัตราป่วย อัตราการเป็นพาหะ และพฤติกรรมการป้องกันรักษาไข้มาลาเรียของคนไทยและแรงงานต่างชาติ วิธีการศึกษา ใช้การศึกษาเปรียบเทียบ (Comparative study) และการศึกษาเชิงคุณภาพ ในพื้นที่จังหวัดระนอง (อำเภอละอุ่น และ อำเภอกระบุรี) โดยแบ่งประชากรศึกษาออกเป็น 3 กลุ่ม คือ กลุ่มคนไทย (มีที่พักอาศัยห่างจากบ้านแรงงานต่างชาติไม่น้อยกว่า 2 กิโลเมตร) , กลุ่มคนไทยอยู่ร่วมกับแรงงานต่างชาติ (มีที่พักอาศัยในรัศมี 500 เมตร จากที่พักของแรงงานต่างชาติ) และกลุ่มแรงงานต่างชาติ ทำการสุ่มแบบไม่จำเพาะเจาะจง กลุ่มละ 200 ราย รวมทั้งสิ้น 600 ราย เก็บข้อมูลตามแบบสัมภาษณ์ ผลการชันสูตรโรคและการเสวนากลุ่ม (Focus group discussion) ผลการศึกษา กลุ่มตัวอย่างทั้ง 3 กลุ่ม จำนวน 600 ราย อายุเฉลี่ย 37.30 12.84 ปี เป็นเพศชายร้อยละ 60.3 ร้อยละ40.0 ทำงานในสวนยางพารา ร้อยละ 36.2 และ 13.7 ทำงานในสวนกาแฟและสวนผลไม้ ตามลำดับ ผลการชันสูตรโรคพบเชื้อมาลาเรีย จำนวน 15 ราย คือ กลุ่มคนไทย 2 ราย, กลุ่มคนไทยอยู่ร่วมแรงงานต่างชาติ 5 ราย และกลุ่มแรงงานต่างชาติ 8 ราย อัตราตรวจพบเชื้อมาลาเรีย ในกลุ่มคนไทย คนไทยร่วมและกลุ่มแรงงานต่างชาติมีอัตรา เป็น 1.0 2.5 และ 4.0 ตามลำดับ ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P > 0.05) กลุ่มแรงงานต่างชาติเป็นพาหนะนำโรค ในอัตรา 3.5 ส่วนกลุ่มคนไทยและกลุ่มคนไทยอยู่ร่วมแรงงานต่างชาติไม่พบพาหะนำโรค ด้านพฤติกรรมการป้องกันตนเองคนไทยมีพฤติกรรมการป้องกันยุงกัดแตกต่างจากกลุ่มแรงงานต่างชาติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 คนไทยมีพฤติกรรมการรักษาเมื่อป่วยด้วยไข้มาลาเรียถูกต้องมากกว่ากลุ่มแรงงานต่างชาติและมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P.< 0.05) นอกจากนี้ยังพบว่า ผู้ที่ไม่ป้องกันตนเองมีความเสี่ยงต่อการเกิดไข้มาลาเรียเป็น 3.97 เท่าของผู้ที่มีการป้องกัน (C.I 0.12-125.40) กลุ่มที่มีอายุมากกว่า 45 ปี มีความเสี่ยงมากกว่ากลุ่มที่อายุน้อยกว่าเป็น 2.24 เท่า (C.I 0.14-35.80) ผู้ที่มีเชื้อชาติอื่นมีความเสี่ยงต่อการเป็นไข้มาลาเรียเป็น 4.18 เท่าของผู้ที่มีเชื้อชาติไทย (C.I 0.08-197.43) และในด้านอาชีพพบว่า ผู้ที่ทำงานในสวนผลไม้มีความเสี่ยงต่อการเป็นไข้มาลาเรียเป็น 2.04 เท่าของกลุ่มที่ทำงานในสวนยางพารา (C.I 0.11-39.44)