บทคัดย่อ
ผู้ป่วยโรคเอดส์มักจะถูกสังคมรังเกียจ ก่อให้เกิดการแตกแยกของครอบครัว ปัจจุบันวิกฤติโรคเอดส์ได้สะท้อนให้เห็นถึงการไร้ความสามารถในการจัดการขององค์กรภาครัฐและความเข้าใจของประชาชนในการจัดการด้านนี้ การเคลื่อนไหวทางสังคมเพื่อการจัดการในประเด็นนี้เป็นกิจกรรมที่น่าสนใจที่อาจจะแก้ไขวิกฤติโรคเอดส์ในปัจจุบัน ผู้ป่วยโรคเอดส์ที่เป็นผู้หญิงจำนวนหนึ่งได้รวมตัวกันเพื่อแก้ไขปัญหาด้วยตนเองในภาคเหนือ การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาศักยภาพของการทำกิจกรรมเคลื่อนไหวทางสังคมของกลุ่มสตรีเหล่านี้ ประเด็นแรกที่ต้องการศึกษา คือ การพัฒนาตั้งแต่เริ่มต้นเพื่อรวมตัวกันและพัฒนากลุ่มทำงานเพื่อบริหารจัดการปัญหาโรคเอดส์สำหรับผู้หญิงที่ติดเชื้อในภาคเหนือ ประเด็นที่สอง เป็นการศึกษาพัฒนาการด้านศักยภาพสำหรับการจัดการโรคเอดส์ การศึกษานี้ใช้การวิจัยเชิงคุณภาพ โดยทำการศึกษาสามกลุ่มด้วยกัน คือ กลุ่มสตรีที่ติดเชื้อเอดส์ กลุ่มที่สองเป็นกลุ่มนักพัฒนาชุมชน และกลุ่มที่สาม คือ สตรีที่เป็นสมาชิกองค์กรบริหารส่วนท้องถิ่น การศึกษาพบว่าการตระหนักถึงปัญหาและผลกระทบจากโรคเอดส์เป็นปัจจัยผลักดันให้สตรีรวมตัวกันด้วยจิตสำนึกต่อการพัฒนาสังคมด้วยการสนับสนุนส่วนใหญ่จากองค์กรพัฒนาเอกชนมากกว่าภาครัฐ อย่างไรก็ตาม ในกลุ่มแรกศักยภาพในการจัดการยังถูกจำกัดและขาดการพัฒนาเนื่องจากได้รับการสนับสนุนจาก NGOs ต่อการพัฒนาศักยภาพค่อนข้างน้อย อาจเนื่องจากความไม่เชื่อมั่นต่อศักยภาพในการจัดการ กลุ่มที่สองได้รับการยอมรับมากกว่า ดังนั้นจึงมักจะทำหน้าที่ปรึกษาให้กับกลุ่มแรก สุดท้ายกลุ่มที่สามมักจะมองประเด็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญรองลงมาจากการพัฒนาเชิงโครงสร้างและสิ่งก่อสร้างของชุมชน การศึกษานี้มีข้อเสนอแนะให้ทั้งสามกลุ่มทำงานใกล้ชิดกันมากขึ้น และทำงานในรูปแบบของภาคี
บทคัดย่อ
Potential of Women Society for Aids Management AIDS patients tended to be stigmatised by society resulting their broken families. AIDS crisis reflected inability of public organisations and people’s understanding to cope with AIDS. Social movement for AIDS was an interesting activity to handle such a crisis. A number of AIDS / HIV female patients associated together with objectives to manage AIDS problems for AIDS women in northern region. This study was to explore women ability of doing social movement in two issues. The first issue was grouping and developing its task groups for managing AIDS problems for northern AIDS women. The second issue was developing its potential and ability for AIDS management. Qualitative technique was used in this study. 3 studied groups were AIDS / HIV female patients, women society for community development and female members of local administrative organisations. The study found that awareness of problems and their impact was a driving force for women to gather into society and possess civic consciousness. Management potential and ability were largely developed and promoted by NGOS instead of public organisations. However, the infected group’s flexibility to manage their own issues was limited due to little confidence received for their management ability which were perceived by the NGOS while the second group, the community development society was given more flexibility for AIDS management. The second group then became the consultant for the first group. A lack of civic consciousness in members of local administrative organisations was a significant inhibitor for AIDS management in local areas. Their concern was more on development of community infrastructure which led to less budget for AIDS management. It is recommended that developing more concrete working partnership in these three groups should be put into practice.
