คน พิการ สื่อสาร สังคม : นานาทัศนะว่าด้วยความพิการและพื้นที่สื่อสารทางสังคม

Abstract

ตัวหนังสือส่วนใหญ่ในหนังสือเล่มนี้มีที่มาเบื้องต้นผ่านลมปาก แล้วตัวหนังสือที่ถอดมาจากลมผ่านปากต่างจากตัวหนังสืออื่นๆ อย่างไร? ในแง่หนึ่งมันอาจเป็นการทำงานที่แสนเรียบง่ายและใช้ทักษะในระดับต่ำกว่าการทำงานเขียนประเภทอื่นๆ เนื้อหาก็อาจดูไร้น้ำหนักหรือไม่น่าหยิบยกไปอ้างอิงเพื่อสร้างความขึงขังอันเป็นพิธีกรรมในการร่ายมนต์ตามประเพณีของการทำงานเขียน โดยเฉพาะงานเขียนที่ได้ชื่อว่างานเขียนในประเด็นเชิงสังคม ยิ่งเรื่องความพิการหรือคนพิการยิ่งแล้วใหญ่ สื่อส่วนใหญ่ต้องเป่ามนต์เรียกน้ำตาและเหยาะคติธรรมในการดำรงชีวิตหรือสู้ชีวิตไว้ในนั้น แต่อาจหาไม่ได้จากหนังสือเล่มนี้ เพราะหนังสือเล่มนี้เลือกที่จะ สื่อสารแบบง่ายๆ ผ่านการถอดเสียงมาเป็นตัวหนังสือ จากการถามตอบและวงเวทีพูดคุยกัน ทั้งเป็นการสนทนาในวงแคบและสนทนาผ่านสื่อในวงกว้าง ด้วยเชื่อว่าบางทีการสื่อสารที่ง่ายๆ ตรงๆ ผ่านการคุยกันอย่างตรงไปตรงมา อาจทำให้เราสิ้นเปลืองเวลาและความคิดน้อยลง แต่ไปส่งผลกระทบให้ “ลงมือทำ” กันมากขึ้น เนื้อหาส่วนใหญ่ในการซักถามพูดคุยว่าด้วยเรื่องที่เกี่ยวกับคน,ความพิการ,การสื่อสาร,สังคม เพียงแค่เอ่ยประเด็นเรื่องทั้งหมดนี้ มาก็ชวนให้คนส่วนใหญ่หน้านิ่วและอาจจะถอนหายใจเตรียมน้ำตากันไว้แล้วแต่เนิ่น แต่อาจไม่ได้เป็นอย่างนั้นเพราะหนังสือเล่มนี้ไม่ได้เข้าข่าย “หนังสือเพื่อชีวิต” , “หนังสือทางวิชาการ” หรือหนังสือปอบปูล่าร์สำหรับมหาชน และยิ่งไม่ใช่หนังสือประภทสำรวจสถานะหรือองค์ความรู้ใดๆ ไม่มีคำใหญ่ๆ ให้ครั่นคร้ามและน่าเกรงขาม แต่มันก็เป็นหนังสือและเชื่อว่าน่าจะสะท้อนให้เห็นมูลความจริงเรื่องความพิการและคนพิการได้มากบ้างน้อยบ้าง แต่อย่างน้อยมันอาจจะเป็นหนังสือที่มี “เสียง” เพื่อให้เสียงเหล่านี้ดังไปกระทบถึงคน โดยเฉพาะคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการทำงานด้านสื่อสารสำหรับคนพิการ จริงและใช่ที่ตัวหนังสือส่วนใหญ่ในหนังสือเล่มนี้มีที่มาเบื้องต้นผ่านลมปาก เริ่มด้วยความคิดและทักษะในการสื่อสารง่ายๆ แต่แอบหมายและหวังไว้ว่า “ปากคำ” จากทัศนะของผู้คนในหนังสือเล่มนี้ จะเป็นปากคำที่มีเสียงดังพอให้เราได้หวนมาสำนึกทบทวนว่าในโลกที่ฟากฟ้าเต็มไปด้วยดาวเทียมแห่งการสื่อสาร ในโลกไร้สายเชื่อมต่อถึงกันได้เร็วรี่ ทุกอณูของโลกเต็มไปด้วยพื้นที่ของการสื่อสาร พื้นที่ของการสื่อสารนั้นได้รวมเอาความพิการและคนพิการไว้ด้วยบ้างไหม? และหากรวมไว้ก็รวมไว้อย่างไร? ตรง ,ใช่และตอบสนองกับสิ่งที่คนพิการอยากจะบอกอยากจะเล่าได้จริงละหรือ? โปรดเอนหลังอ่านและฟัง “เสียง” ที่ดังผ่านหนังสือเล่มนี้ลองดู อาจจะเกิดความสำเหนียกขึ้นบ้างว่าสังคมโลกที่เร็วรี่ด้วยการสื่อสารนี้ความพิการและคนพิการถูกแอบซ่อนไว้ตรงไหน